"Berriz elkartzea da gure oparirik onena"
"ZIUak Humanizatzeko Proiektua" COVID-19 gainditu duten pazienteekin ari da lanean, zainketa osteko intentsiboen sindromearen intzidentzia ezagutzeko
2012. urtearen amaieran, gaur egun Medikuntzako eta Zainketa Intentsiboetako Kudeaketa Klinikoko Unitatea osatzen duten zerbitzuak gaur egun "ZIUak Humanizatzeko Proiektua" izenaz ezagutzen dugunaren hainbat alderdi lantzen hasi ziren.
Proiektu horren barruan, eta egungo pandemia-egoera dela eta, kontsulta bat prestatu da, jakiteko zer eragin duen zainketa intentsiboen osteko sindromeak COVID-19 gainditu duten pazienteengan, eta etorkizunean gainerako pazienteei aplikatuko zaie.
"Eskuzabalak, esker onekoak, zaurgarriak eta kezkatuak"
Humanizatzea, batez ere, apaltasun ekintza bat da
Apaltasunak pertsonak hurbiltzen ditu eta elkar ezagutzeko aukera ematen die. Hala uste izan genuen ZIUko profesional guztiok gure humanizazio-proiektuari ekin genionean. Eta, bat-batean eta itxaron gabe, gure hauskortasuna agerian geratu zen COVID-19ren pandemiarekin.
Pazienteak, eta gu geu, oso egoera ahulean gaude. Denok genuen beldurra, larritasuna eta etsipena. Are kontzienteago izan ginen errealitate bat partekatzeaz, non babestu beharreko ondasun komuna baitzen balioekiko, ideiekiko eta sinesmenekiko errespetua.
Humanizatzea konpromiso etiko bat da, eta prozesu indibidual eta kolektibo bat da. Gure proiektuak, egoera horretan, are zentzu handiagoa hartu zuen, eta zainketa intentsiboen sindromea detektatzeko eta artatzeko protokoloaren garapenak indar handiz egin zuen aurrera.
ZIUetan masiboki ospitaleratutako pertsonen profila aldatu egin zen. COVID-19 gaixotasunak artatutako paziente guztiak aipatzen hasi ginen alta eman ondoren. Eta horiek guztiak eskuzabalak eta itxaropentsuak etortzen dira gure hitzorduetara. Ezagutu nahi gaituzte eta gogoratzen ditugun jakin nahi dute. Azken batean, ospitaleratzean igarotako bizitzaren zati hori berreskuratzea eta berreraikitzea, beraiek badakite arrisku handian egon zirela eta bizirik iraun zutela.
Ospitaleko egonaldia, ZIUkoa, eta bizitza aldatu diena errepasatzen dute gurekin. Berreskuratu duten bizitza hori, bere osotasunean ez bada ere. Zaurgarri daude eta sentitzen dira, eta zalantzak dituzte, zalantza asko. Kezka agertzen dute beren errekuperazio osoari buruz, beren ondorioen bilakaerari buruz, hala eta guztiz ere, eskertuta daude eta zortea izan dutela uste dute. Azalpenak bilatzen dituzte eta beldurra erakusten dute. Ikusten dutenaren, entzuten dutenaren eta ulertzen ez dutenaren beldur dira. Harrituta, azken finean, gizartearen jarrerengatik.
Eta guretzat lasaigarria da haiek berraurkitzea, berreraiki eta haien bizitza haiekin eta familiekin ezagutzea. Egunero telefonoz hitz egiten genuen familia horiek, ezagutu gabe, eta beren larritasuna helarazten ziguten.
Eta guri kontatzea nahi dugu, errepasatu nola bizi eta nola gogoratzen duten beren denbora gure artean; zer beldur zituzten, zer eman genien, zer espero zuten eta zer ez genien eman; zer esaten zieten gure begiek beldurtuta begiratzen zigutenean; zer amets egin zuten, nahiz eta amets batzuk ez diren oraindik erreproduzitzeko gai.
Bere eskuzabaltasunak gure itxaropenak gainezkatu ditu. Gure ikerketa humanizaziorako tresna bihurtu da, eta espero baino askoz harago doa.
Haiengana hurbiltzen gara, apal eta esker onekoak, baita gu ere.
Sebastián Iribarren
Araba ESIko Medikuntza eta Zainketa Intentsiboetako KKU-ko burua
Rocío Barreira
Araba ESIko Psikologo Klinikoa
Araba ESIko Medikuntza eta Zainketa Intentsiboetako Kudeaketa Klinikoko Unitatea
